Dla wiernej czytelniczki - limited edition ;)
Kolejny mężczyzna o ósmej wieczorem opowiadał przy ludziach, jaką to ma wspaniałą żonę i że to jest największe szczęście, jakie mu się zdarzyło w życiu, aż inne żony potem mówiły do swoich mężów z rozmarzeniem: - Żebyś ty był taki jak on! A o dziewiątej usiadł obok żony, wziął ją za ręki i powiedział, że odchodzi.
Inny postanowił, że nigdy nie skrzywdzi swojej żony, dlatego nigdy z nią nie rozmawiał o sprawach przykrych, bo nie mógł patrzeć, jak jej się szklą oczy, a po dwudziestu latach odwrócił głowę, żeby nie patrzeć jej w oczy i powiedział: -Odchodzę - i niewiele go obchodziło, czy ona będzie płakać, czy nie, bo jakoś tę wrażliwość utracił.
Mój przypadek najbardziej przypomina ten ostatni. Banalnie. Któregoś dnia on po prostu oświadczył, że to koniec, że żąda rozwodu i musi się natychmiast wyprowadzić, bo nie może patrzeć na to, jak ktoś cierpi. Tyle.
Październik 2011
Niełatwo ten post skomentować. To po prostu fakty. Koleżanka opowiadała mi, jak przed zamierzoną trudną rozmową o rozstaniu mąż zabrał jej znajomą na wycieczkę za granicę. Zakrawa na skończoną obłudę, absolutnie go nie usprawiedliwiam, ale jestem w stanie wczuć się w taki sposób myślenia i działania.
OdpowiedzUsuńRozstania nie da się osłodzić, chyba, że nie było w ogóle uczuć i emocji, wtedy po prostu spływa albo nawet przyjmuje się je z ulgą.
Usuń