Jak zbawiałam kochanego misia od potwory, czyli romans z żonatym

7wiatrów,
Mam za sobą 14 miesięczny romans z żonatym facetem. On był taki biedny. Żona go nie rozumiała, nie dbała o niego, nie szanowała go. 10 lat nie spał z nią biedak w jednym łóżku, a seks uprawiali raz w miesiącu. Zmęczony tym związkiem, w którym tkwił pod przymusem ze względu na dziecko oraz kredyt na auto i mieszkanie, rozejrzał się za pocieszycielką. Wypadło na mnie. Boże, cóż za szczęście. Sama tkwiłam w nieszczęśliwym związku, z problemami takimi samymi jak On, więc zbliżyliśmy się do siebie. Po jego trwającym jakieś pół roku tańcu godowym i zasypywaniu mnie komplementami. A że komplement to rzecz dla mnie do tej pory nie spotykana, a moje poczucie własnej wartości tkwi gdzieś na dnie głębokiego jeziora, przykryte grubą warstwą gęstego, śmierdzącego mułu, to poszłam w tango jak ta lala. Swój związek zakończyłam, i przeznaczyłam całą swoją energię na podnoszeniu na duchu tego biedactwa. Radziłam, tłumaczyłam, byłam powiernicą każdej najbzdurniejszej małżeńskiej frustracji. Głaskałam, pocieszałam, komplementowałam i jakże rozumiałam. Nie to, co ta żona - potwór w ludzkiej skórze, pożerający na śniadanie ludzkie niemowlęta stwór...
Nie wiem kiedy moje durne serce zaczęło bić tylko i wyłącznie dla niego. Kocham go. Nawet teraz. Nawet teraz, ale staram się to w sobie zdusić.
Tak oczywiście - on, ten żonaty co smali do Ciebie cholewki jest taki cudowny, mądry i kochany. Bez wad wręcz. No tak, kłamie co prawda kobietę, którą sam sobie wybrał i nawet w Urzędzie Stanu Cywilnego sam wszystkie dokumenty podpisał, bez żadnego przymusu. Tak, chowa przed nią telefon, bredzi głupstwa, że idzie na piwo z kolegami (a przecież idzie wtedy do Ciebie - po pocieszenie - Ty szczęściaro, Ty). Kłamie, oszukuje, a jak cudnie to robi... Nie jeden raz na Twoich oczach utkał w mgnieniu oka takie cudne kłamstwo dla wrednej żony! Boże, jaki on mądry i jaki zaradny! Niesamowity wprost gość. I z miłości do Ciebie tak lawiruje, tak kłamie, tak ściemnia tej niedobrej kobiecie, która trzyma go na siłę w tym nieszczęśliwym małżeństwie. A on to tak dzielnie znosi... Bo ma takie dobre, cnotliwe serce.
Rada jest tylko jedna
Odpuść sobie. Odpuść sobie jak tylko Ci powie, że zaprasza Cię na kawę/herbatę/piwo/wino/wodę. Odpuść sobie. Wiadomo dokąd ta kawa ma prowadzić.  To na tej kawie po półrocznym tańcu godowym zaczął mi się żalić na potworo-żonę.
Odpuść sobie. Bo nie warto poświęcać swojego czasu, emocji na kogoś, kto nie jest uczciwy wobec najważniejszych dla siebie osób - żony i dziecka. Kłamie żonę, kłamie Ciebie. Słuchaj intuicji. Moja nie raz trzęsła mną, ale skutecznie ją uciszałam.
Pon mniej więcej 6 miesiącach dopadły mnie wyrzuty sumienia i spore wątpliwości co do wiarygodności pana żonatego. Zaczęły mnie męczyć te spotkania, a jednocześnie nie umiałam ich przerwać. To było jakieś chore emocjonalne uzależnienie. Tak to teraz widzę.Wcześniej był fenyloetyloaminowy haj i racjonalność myślenia na poziomie pijanej rozwielitki. Mea culpa.
Pomyśl o żonie. O tym, że jest normalną kobietą - jak Ty, jak my wszystkie. O tym, ze może jest chora, może ma gorszy dzień, może zmęczona opieką nad dziećmi i domem. Może smutna, bo on może wcale nie jest dla niej nawet w połowie tak miły jak na randkach z Tobą. Może płacze po nocach - bo my kobiety przecież czujemy szóstym zmysłem, że coś nie gra...  A może i jest zołzą do entej potęgi - ale co Cię to obchodzi? Żonaty to duży chłopiec. Niewielu jest facetów - cierpiętników tkwiących na siłę tam, gdzie im źle. To zwykle my - kobiety się poświęcamy. Facet jak mu źle - to idzie w pi.zdu. I tyle. Zazwyczaj. A zatem jak żonaty zaczyna bredzić o swoim nieszczęściu, każ mu najpierw załatwić swoje sprawy. No chyba,że rajcuje Cię rola tej drugiej, tej gorszej, tej co zdycha z samotności w każde święta i w wakacje.
Myślmy o sobie kobiety. I tak mamy w życiu trudniej, więcej mamy zwykle na głowie i z większą liczbą rzeczy na co dzień się borykamy. Myślmy o sobie nawzajem. Wspierajmy się i nie występujmy jedna przeciwko drugiej. Szanujmy się nawzajem, to mniej będzie cierpienia na świecie.
Jest mi wstyd i żal, że przyłożyłam się do cierpienia drugiej kobiety. Przykro mi niesamowicie, że pozwoliłam sobie na tą słabość, że bezrefleksyjnie żarłam kłamstwa. Mam za swoje. Tego najbardziej żałuję. Cierpienia jego żony. Tego, że jest jej pewnie ciężko i źle, nie chce na mnie patrzeć ani ze mną mówić, więc nawet jej nie przeproszę - bo jak. Czuję się okropnie.
Ona przyjęła go z powrotem. On obarczył ją winą za wszystko. Ona uznała,że on ma rację. Nadskakuje mu z każdej strony, seks płynie szerokim strumieniem, obiadki są ciepłe 24h/dobę... ona się martwi, że może on ją jeszcze zdradza, mówi, że jej ciężko, płacze... Jego odpowiedź - a to już Twój problem. Pracujemy razem, on mi to wszystko opowiada, a ja patrzę, słucham i oczom i uszom nie wierzę. Ryczę nad sobą i nad nią... Jak można być tak nieczułym na cierpienie swojej kobiety?
Dwie kobiety płaczą, źle im - każdej z innego powodu, ale związany ten powód jest z nim...
Żona czuje się winna zdrady, pała do mnie żywą nienawiścią... ja czuję się winna, bardzo winna... a on - niewinny misio bez skazy. Kobiety winne, a królowi życia wszystko uszło płazem. I się napawa swoją władzą nad żoną, tym że ona za nim lata i obskakuje dookoła. nigdzie nie napisałam, że jestem bez winy. |Oboje jesteśmy winni - i ja i on. Tylko my. Tym bardziej rozwala mnie to, ze winę na siebie bierze żona. Nigdy nie wymagałam od niego rozwodu. Nie kazałam nikogo opuszczać. Po prostu go pokochałam i to wszystko. Nie zdejmuję z tego powodu z siebie winy. Jestem winna. A romansu by nie było, gdyby nie było kobiet, które się na niego godzą. Co nie zdejmuje winy z mężczyzny.Jedyną bez winy w tym układzie jest żona. Tylko ona.

Gdybym choć przez sekundę pomyślała o niej, gdybym mu odmówiła, nie byłoby tego całego syfu... Bądźmy dla siebie dobre kobiety. Bo jak nie my - to kto?
Chryste panie, jak mi przykro, głupio i wstyd... tragicznie...

S.

źródło: internety